Paardrijden in het Lake District
VELDTEST : VOORJAAR 2014
Paardrijden in het Engelse Lake District
Fotografie en tekst door Andy Waterman
Het Engelse Lake District is altijd een magneet geweest voor avonturiers en kunstenaars, van William Worsdworth, wiens poëzie grotendeels geïnspireerd werd door het woeste terrein van Lakeland, tot George Mallory, die tijdens het beklimmen van de 3000ft pieken in het gebied het vertrouwen vond om in 1924 de Everest aan te pakken. Het duurde 12 jaar voordat zijn lichaam werd gevonden; of hij de top bereikte is nog steeds een punt van discussie.
Meer recentelijk inspireerde Lakeland de schrijver en illustrator Alfred Wainwright, wiens ingewikkeld handgeschreven en geïllustreerde gidsen over de Lakeland Fells een steunpilaar zijn in de boekencollectie van elke Britse buitensporter.
Ik dacht dat hij het leuk zou vinden. In de korte geschiedenis van Acre hebben ze een catalogus met epische ritten door Zwitserland, Duitsland en de meren gemaakt die het thema van groot terrein, natuurlijke paden en avontuur lijken voort te zetten.
Eén ding dat je altijd kunt garanderen in een regio die prominent grenst aan de Ierse Zee is het weer - het verandert snel en onvoorspelbaar en het is er altijd, wachtend op je over de volgende heuvel. Ik pikte Lyle zondagavond op in Londen - de lente hing in de lucht en de temperatuur tikte de 20 graden aan. Tegen lunchtijd op dinsdag, toen we Helvellyn beklommen, de op twee na hoogste piek in de meren, was de winter terug met wraak. De temperatuur schommelde rond het vriespunt, de wind gierde door het zadel in de heuvels en blies een stekende hagel in ons blootgestelde gezicht terwijl we klommen.
Zelfs voor een autochtoon is het moeilijk te geloven dat je maar twee dagen en 250 mijl ten noorden van het zonnige Londen bent; voor Lyle, net aangekomen uit Californië, moet het een hele verrassing zijn geweest.
We begonnen onze tocht met een lus over de Nan Bield Pass, een legendarisch pad dat vooral bekend staat om zijn pittoreske switchbacks. De route die ik van tevoren had uitgezet en in mijn Garmin had geplugd beloofde 15,5 mijl en 4000 voet afdaling (en wat naar beneden gaat...). We begonnen in Kentmere, staken de heuvel over naar de Gatesgarth Pass en begonnen te klimmen. Toen we een vals plat bereikten, gingen we er vandoor en volgden een vaag spoor over de heide in niets dan moeras en natte sokken.
Het was de wandeling waard. We bereikten een top en een Amerikaanse prairie strekte zich voor ons uit, geen teken van menselijk bestaan aan de horizon.
Verderop ontdekten we een bothy - een traditioneel onbemand onderkomen dat alleen te voet of met de fiets te bereiken is en dat openstaat voor iedereen die zich toevallig in de heuvels bevindt. Je kunt er overdekt kamperen, weg van het weer, een vuurtje stoken in de kachel en koken wat je maar bij je hebt - een waar toevluchtsoord.
We klommen de 1200 voet naar de pas van Nan Bield in koude, en steeds kouder wordende, omstandigheden. Op de top verstopten we ons in een stenen schuilplaats en Lyle opende de noodvarkenspastei - stel je de ergste stukken varken voor, rechtstreeks van de vloer van het slachthuis geschraapt, omhuld met gelei en dan gebak, en je hebt een idee van deze Engelse delicatesse. Hij keek niet onder de indruk, maar calorieën, bro, calorieën.
De afdaling vanaf het hoogste punt van de dag eindigde de rit op spectaculaire wijze. Op foto's van Nan Bield ziet het eruit als een perfect aangelegde MTB-route, maar op de grond is het zo ruig als wat en de bochten zijn onhandig, met rotsen op alle verkeerde plaatsen en bochten die gewoon te krap zijn om soepel te rijden. Het is even leuk als frustrerend en dat is het verhaal met natuurlijke trails - het ene moment suis je van rotsen af en voel je je een superheld, een paar seconden later rol je een stuk in waar geen duidelijke lijn is en eindig je lopend.
Acre Supply ging in 2013 van start met een assortiment bepakkingen en kleding. Het lijkt een interessante - zelfs vreemde - beslissing voor Mission Workshop, een modieus stedelijk fietsmerk om over te stappen op mountainbiken. "Voor ons is de cirkel eigenlijk rond", zegt Lyle. "Twintig jaar geleden volgde onze oprichter Mark de mountainbikewedstrijden door de VS in een busje. Dit is dus iets wat hij al heel lang wilde doen - we willen spullen maken die we in ons dagelijks leven gebruiken, of dat nu op de trail is of in de stad."
Als iemand met een stedelijke achtergrond valt het op dat Acre een duidelijk andere, meer volwassen esthetiek heeft dan een groot deel van de MTB-markt. De kleuren zijn gedempt, het silhouet slanker en het marketingmateriaal gaat meer over het rijden dan over de persoonlijkheden.
"Ja, je zult zien dat onze logo's heel subtiel zijn en we proberen producten te maken die je voor meerdere dingen kunt gebruiken", legt Lyle uit. "Je kunt de jas dragen op de fiets of in de stad, naar het vliegveld en nog veel meer, ook al is het een technische jas. Mensen die ons merk kopen, weten dat het lang meegaat, dat het gemaakt is van echt geweldige materialen en dat ze het voor meerdere dingen kunnen gebruiken. En alles wordt gemaakt in Noord-Amerika."
"We zijn sowieso een nichemerk, maar ik denk dat we een gat zagen: niemand maakt verpakkingen in Noord-Amerika die weerbestendig zijn en een levenslange garantie hebben - dat bestaat niet. Dus voor ons was het een natuurlijke keuze", legt Barton uit.
Garanties voor het leven zijn zeldzaam bij mountainbiken - net als in elke andere bedrijfstak is dit een bedrijfstak die gebouwd is op het verkopen van steeds nieuwe spullen, dus spullen die potentieel eeuwig meegaan zijn zeldzaam. Het gebruik van materialen zoals merino, dat dag na dag kan worden gedragen zonder te gaan stinken, is een ander voorbeeld van de koop minder, maar koop goed mentaliteit. En als je grote tochten maakt of fulltime onderweg bent zoals Lyle, is het altijd goed om minder mee te hoeven nemen.
"We hebben dit spul afgelopen zomer veel getest, en dit is een beetje vies, maar Dan Barham heeft de hele Trans Provence route gereden, zes dagen lang, zonder zijn merinoshirt te wassen en hij heeft nooit echt geroken. Dus het is zeker een product dat je dag na dag voor meerdere dingen kunt gebruiken. We proberen de beste materialen te gebruiken die we kunnen gebruiken, waar een verhaal achter zit en die functioneel zijn."
AcreHun kijk op wat mountainbiken is, althans zoals beoordeeld door hun advertenties en marketingmateriaal, lijkt overeen te komen met wat ik leuk vind aan de sport - grote bergen, wild terrein en het gebruik van moderne enduro-type fietsen voor meer dan alleen maar snel gaan en plezier maken, maar om echte avonturen te beleven.
"Mountainbiken is zoveel verschillende dingen", zegt Lyle. "Ik ben geen racer, maar ik vind het leuk om op ruigere, grote bergen te rijden, of om in te pakken en drie of vier dagen de bergen in te trekken en te kamperen, en wij willen spullen maken die je voor al die dingen kunt gebruiken."
Als inwoner van Californië, met zijn droogte en zonneschijn, heeft Barton geluk dat hij veel tijd op de weg doorbrengt en de producten van Acre kan testen onder omstandigheden zoals wij die in het Lake District hebben ervaren.
"Het is leuk om hier te komen en in verschillende omstandigheden te rijden", zegt hij. "En het is niet alleen het weer, het zijn de rotsen en de ruigheid. Jullie onderhouden jullie trails niet, dus ze zijn superruw. Het is goed om te testen, als je valt en denkt: oh, mijn jas is niet gescheurd. Het rijden hier in het Lake District was iets steiler dan ik had verwacht - het is niet superhoog, maar je gaat recht omhoog en recht naar beneden. Het was rotsachtiger en leuker dan ik had verwacht. Het was echt een openbaring."
Voor onze tweede rijdag werden we vergezeld door Sammy Smithson van Stif, de fietsenwinkel in Yorkshire.
We hadden een handvol routemogelijkheden, maar ze begonnen allemaal in het kleine dorpje Glenridding en omvatten ook Helvellyn, dat met 3100ft het hoogste punt is waar je legaal naartoe kunt rijden in Engeland. We begonnen de tocht in de regen en tegen de tijd dat we de bergkam bereikten die naar de top leidt, was de regen veranderd in natte sneeuw en stond er een gierende wind. Bovendien was de route naar de top nog steeds geblokkeerd door sneeuw. Er zijn niet veel plaatsen waar je je zo blootgesteld voelt op minder dan 3000 voet hoogte als in de meren. We besloten op dat moment dat het een slecht idee was om nog meer hoogte te winnen, dus we sloegen rechtsaf en reden langs de bergkam om de Stick's Pass te bereiken, een oud pad dat ons terug naar het dorp zou brengen.
Op de top stopten we om droge handschoenen aan te trekken. Het was ijskoud, grote stukken sneeuw bedekten nog steeds het pad en de wind loeide nog steeds, maar die was nu tenminste achter de rug. Het pad echter - wow. Het eerste deel daalt af langs een beekje, overal rotsen, dan naar een verlaten steengroeve, waar de rotsen steeds groter worden en de helling steiler en je merkt dat je je adem inhoudt omdat je je zo hard concentreert om niet over de balken te gaan.
In het dorp stopten we voor koffie, ijskoud maar blij dat we de berg af waren gekomen zonder valpartijen of mechanische pech. Na de lunch hadden we nog één lus te doen, de single-track langs het meer rond Ullswater. Ik beloofde Sammy en Lyle een makkelijke XC-lus en om de een of andere reden geloofden ze me. Twintig minuten later hadden we onze fietsen weer op onze schouders en liepen we weer een klim omhoog.
